eskiden hep konuşulan kişiyle şimdi konuşmamak

dünyanın en gıcık hissidir.hayatın ne kadar saçma olduğunu bir kez daha hatırlatır. eskiden her gün konuşurken şimdi sanki araya buzdağı girmiş gibi olursun.

T: Geçmişte belli bir zaman diliminde iletişim halinde olunan kişiyle artık konuşmuyor olmak. Vay be ne olay ama değil mi? Hayat cidden çok şaşırtıcı. Bir zamanlar hayatının her anına dahil olduğumuz insanlara yabancı olmak, tek kelime konuşmamak... İnanması güç bir durum gerçekten. İşte böyle ihtimal bile vermediğiniz olayları yaşarken bulabiliyoruz kendimizi. Hayat bir kez daha her ihtimale inandırıyor bizi. Her zaman hayatımızda var olacağını sandıklarımız hiç olmamışçasına gidiyorlar. Ve biz hiçbir şey yapamıyoruz, alışmaktan başka...

Başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum eski sevgilimle ayrılalı 1 hafta olmuş depresyonlardayım nasıl terk eder beni sebep yok onun için her şeyi yaptım falan nasıl kötüyüm bakkala gittim onun da evde maç izlediğini biliyorum dedim maç varken gitmez bakkala neyse girdim bakkala tam kasadayım tak kapıdan girdi o an zaman durdu sanki 1.5 sene her gün beraber olduğum kişi karşımda ama dokunamıyorum konuşamıyorum dondum kaldım gülümsedi el salladı ben naptım inanın bilmiyorum hatırlamıyorum o kadar canım yanmıştı ki yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen biriyle tek kelime bile edememek çok kötüydü nasıl tarif ediyim size mesela o an cam kırıklarına basıyormuşum gibi aynı zamanda kızgın lavlar dökülüyor üstüme o gün en çok canımın yandığı gündü o günü asla unutamam

gayet normal bir durumdur. önceden sevdiğim herkesin sonsuza dek hayatımda olacağına inanacak kadar saftım. insanlar hayatımıza dokunup geçiyor sadece arkadaşlar. kendiniz dışında kimse kalıcı değil. ki o bile değil. kimseyi hayatımızda tutamıyoruz, hayatlarında kalamıyoruz. o bağlar kopması gerektiğinde ya kendiliğinden kopuyor ya da siz kesiyorsunuz. olması gereken bu.

Konuşmadığınız için acı çekiyorsan eğer; bazen karşılaştığın bir şarkı, bir koku, bir fotoğraf ya da bir sokak bile beyninde şimşekler çaktırıp, olup olmadık yerde gözlerini doldurabilir. Sonra o bensiz hayatını devam ettiriyor ve mutlu deyip sende hayata kaldığın yerden devam edersin. Zaten her acı zamanla geçer bence hele birde B12 eksikliğin varsa... Ama konuşmadığın kişiyle kötü ayrılmadıysan ve içinde hep bir boşluk oluyorsa, keşke yanımda olsaydı diyorsan barışma şansın varsa barış gitsin ölümlü dünya sonuçta.(!!!eski sevgili hariç!!!) 1 yıl küs kaldığım arkadaşıma attığım upuzun bir mesaj sonrası barışmıştık ve iyi ki diyorum.(Maşallah diyelim de .d)

İnsanlar belli bir yaştan sonra çevresini eliyor, ergenlik döneminde genelde herkes aynı kafa yapısına sahip olduğu için çevremiz genişliyor. Belli bir yaştan sonra insanın karakteri oturduğu için bu insanlarla aynı kafa yapısına sahip olmadığını anlıyorsun ve yavaş yavaş hayatından çıkartıyorsun en azından benim böyle oldu.

Yakın bir arkadaşım vardı. Sürekli konuşuyorduk, mesajlaşıyorduk. Her an birbirimizin ne yaptığından haberdar olurduk. Sonra konuşmalar azaldı falan derken konuşmayı kestik. 3 yıl kadar oldu hiç iletişim kurmayalı. Son zamanlarda sürekli aramak ya da mesaj atmak geçiyordu içimden. Ama sonra ters yapar da boşuna kavga ederiz diye hiç harekete geçmemiştim. Geçen akşam üzeri dışarı çıkalım mı gibi bir mesaj attı, birkaç saat içinde buluşup, aradan hiç zaman geçmemiş gibi; soğukluk bile olmadan zaman geçirdik.

Bir arkadaşım vardı "benimle tanışmadan önce ölmek için ettiğin dualar kabul olursa sana hakkımı helal etmem" demişti. Şimdi ölsem haberi olmaz. SEN HATIRLAMAZSIN BEEEN UNUTMAAAAM Yine de biliyor musunuz bazı insanların hayatımızdan çıkmaları Allah'ın bir lütfu bence.

eskiden hep konuşulan kişiyle yan yana geldiğinde tanımıyormuş gibi davranmak daha acı ya. o kadar zaman ne konuştuk ciğerini biliyorum ben senin. bu tavır nedir.

çok çok normal olan durum. çünkü değişiyoruz. büyüyoruz ya da yaşlanıyoruz. düşüncelerimiz de hislerimiz de sabit kalmıyor. ne yöne evrildiği pek önemli değil başkasına göre iyidir veya kötüdür fark etmez bi şekilde farklı biri oluyorsun. yani birilerinin hayatımızda kalmaması veya birilerinin hayatında kalmamamız da normal. geçen süre için ah vah etmek anlamsız. o süre içinde kazandığımız şeylerle yola devam ederken yeni yeni tiplerle karşılaşıp hayata karışıyoruz işte.

ne demiş selena gomez üstad. "eskiden çok yakındık ama insanlar gidebilir ve tanıdığın insanlar, tanımadığın insanlara dönüşebilir. en acıtan şeyse tanıdığın insanların tanımadığın insanlara dönüşmesidir."

hayatımda ne yaşasam hâlâ gidip anlatmak istiyorum ama artık aynı dili konuşmuyoruz

gönül ister ki, hiç böyle tatsız şeyler yaşanmasın. hiç araya soğukluk falan girmesin ama hayatta bazı şeylerin kırılıp dökülmesi gerekiyor. hani bu yadsınamaz bir gerçek, bir şeyler kırılıp dökülmeyince raydan çıkıyorsun. her insanın ayrı bir yeri var, ayrı bir albenisi var. sudan sebepler, boktan sebepler, incir çekirdeğini doldurmayacak sebepler. artık ne derseniz diyin, bazen oturup olan bitenleri mal gibi izliyorsun işte veya izlemek istiyorsun. herkesle anında el olabilirsin, ailenle de el olursun en yakın arkadaşınla da. bence biraz bunun bilincinde olmak gerekiyor. gerçi hep bilinçli olmak, hep tozpembe bakmamak gerek diyoruz ama hikaye. öyle ya da böyle bilinçsiz ve tozpembe bakıyoruz işte. insana bunlarda lazım tabii ama işte mental olarak sonuçları sıkıntı yaratıyor. bunları göre göre de belli bir olgunluk seviyesine ulaşıyorsun ama. deneyim olarak sana dönüyor, neler neler işte. önemli olan kişinin kendini bilmeye çalışması, vallahi bakın bu çok önemli.

böyle eskileri anmak, hatırlamak sırf insanın kendisine zarar verir, yaralar başka hiçbir şey olmaz. eskinin her zaman eskide kalması sizin için en iyisidir. biliyorum şimdi bu entry'i okuyunca "söylemesi kolay tabii" diye insanın bir sövesi gelmiyor da değil. ama bir insanın kendine verdiği en büyük zararlardan biri geçmişte yaşamak, geçmişi anmak. resmen bataklık gibi hatırladıkça, insanın sürekli aklına geliyor. aklına geldikçe bu sefer de beynimizin bize oynadığı kötü anıları silip, yalnızca iyi anıları hatırlatma yanılgısına düşüp suçu kendinde arıyor insan. bu da insana muhteşem hatalar yaptırıyor. eskide kalmışsa, kalması gerektiği için kalmıştır arkadaşlar. eziyet etmeyin kendinize, yıkın geçin. sizden değerlisi yok şu hayatta.

bazı başlıkları insanın içinde berbat hisler uyandırıyor birtakım üzülmeler yaşatıyor

tamam kimse sonsuza dek hayatımızda olmayacak biliyorum. ama elde avuçta tutacak bir sebep yokken arayı açmak neden? mutluluğuna, heyecanına, acısına şahit olduğun insanla iki kelam edemiyor olmak beni üzüyor. bir söz vardı, yarım kalmadı hepsi bu kadardı diye. üzülmem de bir sonuca vardırmıyor beni maalesef, neyse öyle işte.

çünkü konuşacak her şeyi konuşmuşsunuz. konuşacak bi şey kalmamış. bi de bu açıdan bakmak lazım. (bkz: bakış açısını değiştiren entryler) teşekküre gerek yok.